พระครูสุนทรศีลขันธ์ (เมือง)

หลังจากท่านพระครูสุนทรศีลขันธ์ (เมือง) ได้มรณภาพเมื่อ ปี ๒๔๗๕ แล้ว ได้มีท่านมหา

โชติ ป.ธ. ๔ นักธรรมเอก จากสำนักวัดอนงคาราม มาเป็นผู้ดำรงตำแหน่งรักษาการเจ้าอาวาส ได้รักษาการประมาณ ๒ ปีเศษ ก็ได้ลาสิกขาบทไป ท่านพระมหาโชติองค์นี้ เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบันได้เคยเรียนหนังสือกับท่านเมื่อสมัยหลวงพ่อเป็นสามเณร (พระพิพัฒน์ธรรมคณี)

                หลังจากนั้น ได้มีท่านพระครูมงคลวิจิตร (กล้วย) ดำรงตำแหน่งรักษาการประมาณ ๓ ปีเศษ ได้ขอลาออกจากผู้รักษาการ ท่านพระครูมงคลวิจิตร (กล้วย) รูปนี้ ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นมงคล ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ที่พระศาสนานุรักษ์ ไปมรณภาพที่โรงพยาบาลจังหวัดชัยนาท สถานที่ชาติภูมิของท่าน

                ต่อจากนั้นท่านเจ้าคุณพระวิเชียรมุนี วัดอินทาราม เจ้าคณะตำบลบางยี่เรือ ตลาดพลู ได้มารักษาการ ๒ ครั้ง ครั้งแรกท่านได้รักษาการ มีพระมหาชำนาญ วัดราชคฤห์ คอยช่วยติดต่อประสานงานให้ท่าน แล้วท่านได้ลาออก ครั้งที่ สอง ได้ปกครองโดยคณะกรรมการสงฆ์วัดราชคฤห์ โดยมีท่านเจ้าคุณพระวิเชียรมุนี (พัน ป.ธ.๘) เจ้าอาวาสวัดอินทารามวรวิหาร เจ้าคณะตำบลบางยี่เรือ ตลาดพลู เป็นประธานรักษาการพระอารามนี้ มีพระคณะกรรมการสงฆ์มีรายนามดังต่อไปนี้

๑.      พระอาจารย์ปลีก ญาณวิปุโล (เป็นกรรมวาจารย์ ของเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน)

๒.      พระอาจารย์เอี่ยม (รูปนี้มีพรรษามาก ได้เป็นผู้นำทำวัตรสวดมนต์ในพระอุโบสถ)

๓.      พระมหาชำนาญ โชติธมโม (ภายหลังได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาส และได้รับ

พระราชทานสมณศักดิ์ เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ที่ พระพิพัฒน์ธรรมคณี)

๔.      พระบุญเลิศ อภิชาโต ทองหลิม (ต่อมาได้ลาสิกขาบท ภายหลังได้กลับมาอุปสมบทอีก

ที่วัดโพธินิมิตสถิตมหาสีมาราม มีพระโพธิสังวรเถระ สมัยยังเป็นพระโพธิวรคุณ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระบุญเลิศ ก่อนมรณภาพได้รับแต่งตั้งสมณศักดิ์เป็นพระครูผู้ช่วยเจ้าอาวาสชั้นเอกที่พระครูบริหารอาวาสวัตร)

ในปี พ.ศ. ๒๔๙๓ พระมหาชำนาญ โชติธมโป ป.ธ. ๕ ได้เป็นผู้ดำรงตำแหน่งรักษาการเจ้า

อาวาสรูปเดียว จนถึง พ.ศ. ๒๔๙๕ จึงได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสตามกฎหมายคณะสงฆ์ รวมเวลาที่วัดราชคฤห์วรวิหาร พระอารามหลวงแห่งนี้ว่างจากเจ้าอาวาสเป็นเวลา ๑๗ ปีเศษ พ.ศ. ๒๔๗๘-๒๔๙๔

                พระอารามนี้ได้ร่วงโรยลง เนื่องจากว่าสิ่งก่อสร้างเป็นต้นว่า กุฎี พระวิหาร ศาลาการเปรียญ ชำรุดทรุดโทรมลงตามอายุ ความเก่าคร่ำคร่าเนื่องจากระยะเวลาการก่อสร้างมาเป็นเวลานาน ผู้ปกครองสืบ ๆ ต่อกันมาได้รื้อถอนเปลี่ยนแปลงเรื่อยมา ที่เก่าหมดไปที่ใหม่ไม่ค่อยมีมาแทนที่ จึงคงอยู่แต่สถานที่ และปูชนียวัตถุสถานเท่านั้น ที่คงยืนหยัดประกาศฐานะ ความสำคัญของพระอารามหลวงนี้อยู่

                ในฝ่ายพระภิกษุสามเณรผู้ที่อยู่จำพรรษานั้นเล่าก็เช่นเดียวกัน ฝ่ายพระรามัญได้หมดไป คงมีแต่ฝ่ายพระไทยเท่านั้น และลดจำนวนลงมาก